Δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό να γράφω για ένα reality, το οποίο έχω παρακολουθήσει για ελάχιστα λεπτά. Βασικά, δεν θα ήθελα να γράψω για το show καθαυτό, αλλά για τον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε. Έχω εκφράσει αρκετές φορές είτε σε κείμενο είτε σε βίντεο, την απογοήτευση μου για το μέσο που έχει μετατραπεί η τηλεόραση.
Με στεναχωρεί να εργάζονται δεκάδες άνθρωποι πίσω από μια παραγωγή που το τελικό αποτέλεσμα να είναι μερικά άτομα κλεισμένα σε ένα σπίτι, εκπορνεύοντας τους εαυτούς τους για μερικά χρήματα -σαν το Game of love. Αντιλαμβάνομαι ότι για τους περισσότερους είναι απλώς μια δουλειά, αλλά δεν παύω να αναρωτιέμαι κάποια βασικά πράγματα. Πρώτον, από όλα τα προγράμματα των οποίων τα δικαιώματα θα μπορούσαν να αγοράσουν, αυτό ήταν το καλύτερο; Δεύτερον, πώς γίνεται να δουλεύουν δεκάδες άτομα για αυτά τα εύπεπτα tv shows, και να υπάρχουν YouTubers που ολομόναχοι παράγουν μακράν πιο επιμορφωτικό και ποιοτικό περιεχόμενο; Τρίτον, οι ίδιοι αποζητούμε από την ποιότητα της τηλεόρασης να αναβαθμιστεί, αλλά η τηλεθέαση των ντοκιμαντέρ είναι μηδενική, και η τηλεθέαση των reality shows εκτοξεύεται. Γιατί;
Ίσως γιατί την ίδια στιγμή που περιμένουμε από τους τριγύρω να μην μας κρίνουν για την εμφάνιση μας, εμείς εκφράζουμε την ενδόμυχη κακία μας κρίνοντας τι φόρεσε η Φωτεινή, και ποιο μοντέλο έγινε πιο "άσχημο" μετά από τις μεταμορφώσεις. "Μα από την στιγμή που βγαίνουν στην τηλεόραση, οφείλουν να αναμένουν και την κριτική". Είπε, ανεβάζοντας quote στο Instagram "only God can judge me".
Γιατί νιώθουμε την αβάσταχτη ανάγκη να χλευάσουμε ένα άτομο που εκτίθεται δημοσίως; Γιατί να έχουμε απόλυτη επίγνωση ότι τα προγράμματα που παρακολουθούμε τόσο φανατικά, είναι trash και το παρουσιάζουμε σαν κάτι ok; Πότε το trash έγινε cool και θεμιτό; Και πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε την ποιότητα που θα "καταναλώσουμε";
Ως παιδί μεγάλωσα στην εποχή του lifestyle, όταν δηλαδή στην τηλεόραση παρακολουθούσες tv περσόνες να ψάχνουν κυριολεκτικά τα σκουπίδια των διασήμων. Δυστυχώς ως ενήλικη, εξακολουθώ να βλέπω σκουπίδια στην τηλεόραση, και δεν νομίζω να αλλάξει ποτέ. Διότι αισθανόμαστε ικανοποίηση όταν οι κριτές του GNTM αποκαλούν "πλαστική" μια κατά τα άλλα πανέμορφη κοπέλα. Μια κοπέλα που οι μισοί τηλεθεατές ζηλεύουν ψάχνοντας να βρουν ψήγματα πάνω της: "Κι εγώ με πλαστικές όμορφη θα ήμουν". Αφήνοντας να εννοηθεί -χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε- ότι δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας αρκετά όμορφους δίχως πλαστικές. Όλα τα κοινωνικά στερεότυπα περί ομορφιάς έχουν ριζωθεί μέσα μας, και αντί να προσπαθήσουμε να τα αποβάλλουμε, συνεχίζουμε να σπείρουμε κακία, μιζέρια και ζήλια.
Βλέπω κυριολεκτικά κάθε μέρα στο κανάλι μου σχόλια "πρέπει να πας στο My style rocks". Λες και είναι η Μέκκα του στυλ. Λες και θα ολοκληρωθεί σαν οντότητα ένα άτομο που αγαπάει το στυλ ή την μόδα, εάν βρεθεί μπροστά από τρεις κακεντρεχείς ανθρώπους που προσπαθούν να μείνουν στην επικαιρότητα αναιρώντας την εξαιρετική δουλειά που ενδεχομένως έχουν κάνει στον χώρο τους, επιλέγοντας τον εύκολο ρόλο του κριτή που κράζει -και ως εκ τούτου θα συζητηθεί. Ένας διαγωνισμός για το ποιος θα πει το χειρότερο σχόλιο, για το ποιος θα κάνει την διαγωνιζόμενη να κλάψει, το οποίο εμείς επικροτούμε. Και ύστερα θα συνεχίσουμε το επιφανειακό τροπάριο του "πρέπει να σταματήσει το bullying" την ίδια στιγμή που τα πάντα μας εκπαιδεύουν σε αυτό.
Υπάρχει το κοινό που έχει απόλυτη επίγνωση ότι αυτό που παρακολουθεί είναι "κακή τηλεόραση". Τους δημιουργεί μια αίσθηση υπεροχής και ανωτερότητας, βλέποντας το εκάστοτε show από απόσταση, σκεπτόμενοι ότι "είμαι καλύτερος από αυτούς". Είναι η ένοχη απόλαυση μετά από μια κουραστική μέρα, όπου θέλεις να κάνεις shut down και να μην σκέφτεσαι τίποτα. Ή είναι μια παρέα μέσα στην μοναχικότητα σου -το δράμα της τηλεόρασης σου δημιουργεί το αίσθημα ότι ανήκεις κάπου, χωρίς όμως να ρισκάρεις την δική σου φήμη και αξιοπρέπεια. Μπορεί απλώς να είναι χαιρέκακος άνθρωπος και να νιώθει ικανοποίηση όταν παρακολουθεί έναν κριτή να μιλάει χυδαία σε έναν διαγωνιζόμενο, γιατί κάποιος, κάποτε το έκανε και σε εκείνον.
Δεν θα προσποιηθώ ότι δεν έχει τύχει να γελάσω παρακολουθώντας Jersey Shore, αλλά τουλάχιστον αντιλήφθηκα νωρίς πόσο πολύ υποτιμάω την νοημοσύνη μου όταν δίνω η ίδια στον εαυτό μου τόσο φτηνά ερεθίσματα. Η εποχή που παρακολουθούσα τακτικά τηλεόραση, ήταν εκείνη που είχα πιο λίγη δημιουργικότητα από ποτέ. Γιατί πόσο δημιουργικός μπορεί να γίνει κάποιος, όταν μέσα στην μέρα του το μόνο ερέθισμα που έχει είναι "Κοίταξε τα αφτιά της, μοιάζει με τον Legolas". Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι εάν προτιμάς την trash tv, δεν μπορείς να είσαι και δημιουργικός. Είμαστε πολύπλοκες οντότητες, και μπορούμε να έχουμε όλων των ειδών τα ερεθίσματα. Ωστόσο, γιατί να έχουμε τόσα πολλά επίβουλα, και λιγότερα θετικά; Η αρνητικότητα δεν πήγε κανέναν μπροστά. Και δυστυχώς στην τηλεόραση ακόμα δεν έχουν εμπεδώσει το εξής: Αν προκαλείς αρνητισμό θα συζητηθείς για μία εβδομάδα. Εάν κάνεις σωστά την δουλειά σου, δεν θα νιώθεις καν την ανάγκη να συζητηθείς. Θα το κάνουν ήδη, και για τους σωστούς λόγους.
Δεν είμαι εδώ για να σας επιβάλλω μια ορισμένη άποψη. Αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους κάποιος επιλέγει να διασκεδάζει με το λεγόμενο trash. Απλώς θεωρώ ότι δεν μας αξίζει τέτοιου είδους διασκέδαση. Αξίζουμε πολλά περισσότερα από αρνητικούς κριτές, δράματα, gossip και κάτι που έγινε (δυστυχώς) μόδα τελευταία, το λεγόμενο spill the tea. Έχετε την επιλογή να δώσετε στο μυαλό σας ερεθίσματα που θα επιφέρουν θετικά αποτελέσματα: Διαβάστε ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης, δείτε μια εξαιρετική ταινία από την οποία ενδεχομένως θα αντλήσετε έμπνευση, συζητήστε με τους φίλους σας για ιδέες, και όχι για ανθρώπους. Your mind rocks, fuck style. Μπορούμε να κάνουμε απίστευτα πράγματα με τον χρόνο που μας δίνεται, ας μην τον σπαταλάμε, ας τον αξιοποιήσουμε.
Δεν είναι τραγελαφικό να περιμένουμε από τους άλλους να μην ασχολούνται με την δική μας ζωή, αλλά εμείς να περιμένουμε πώς και πώς να κρίνουμε το κάθε τι στους άλλους; Ίσως να βλέπω κάποιες καταστάσεις πιο σοβαρά απ' ότι θα έπρεπε. Το δέχομαι. Αλλά τουλάχιστον μπορώ να κοιμάμαι το βράδυ γνωρίζοντας ότι δεν προβάλλω τα δικά μου κόμπλεξ σε τρίτους. Είναι πολύ εύκολο να κράζουμε και όλοι το έχουμε κάνει. Αλλά αν θέλουμε να διώξουμε την αρνητικότητα από γύρω μας, καλό θα ήταν να μην την προκαλούμε και κυρίως να μην την αναπαράγουμε.
xx,
Εξαιρετικό κείμενο,υπέροχο mindset ��
ReplyDeleteαπλα σε λατρευω θελω να κατσω μαζι σου να μιλησουμε για τα παντα και να κανουμε deep conversations
ReplyDeleteBtw σε γνωρισα στο gay pride εισαι πραγματικα καταπληκτικη κοπελα με δυνατο μυαλο και σου ευχομαι τα καλυτερα
-από μια κοπελα που ελπιζει μια μερα να αλλαξει τον κοσμο <3
Είναι τόσο υπέροχο να υπάρχουν στις μέρες μας άνθρωποι που σκέφτονται οπως εσυ! Πολυ τουπε παίζει τελευταια και πολύ ψευτια. Οι περισσότεροι δε ζουν για να απολαμβάνουν τη ζωή τους αποκτώντας ευχάριστες εμπειρίες, κοιτώντας πως θα κανουν τη δικη τους ζωη πιο όμορφη, ζουν πατώντας στις αδυναμίες και στα ελαττώματα του συνανθρώπου τους και νομιζουν οτι ρτσι πσνε μπροστά. Για το μονο που νοιάζεται ο περισσότερος κόσμος πια είναι για το πως θα βρει τροπους να σε μειώσει, να σε πληγώσει παίρνοντας παραδείγματα από αυτά τα σκουπισκο που προβάλλονται. Αχ και να χα γεννηθεί σε άλλη δεκαετία. #σαπιοςκοσμος
ReplyDeleteΠολύ δυνατό άρθρο, είπες πολλά από αυτά που σκέφτομαι εδώ και καιρό. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο διασκεδαστικό είναι πια το να βλέπεις κοπέλες να τους κόβουν τα μαλλιά και να κλαίνε, και εσυ να βγάζεις όλη σου τη χολή στο instagram. Συνέχισε την υπέροχη δουλειά
ReplyDeleteΠολύ δυνατό άρθρο, είπες όλα όσα σκεφτόμουν εδώ και καιρό!
ReplyDelete��������
ReplyDeleteΣυγχαρητήρια! Τα λες πανέμορφα και πολύ σωστά!!
ReplyDeleteΑχ ρε Βενετία εξαιρετική όπως πάντα.
ReplyDeleteΤο πρώτο άρθρο που διαβάζω από σένα, και η πρώτη φορά που είμαι στο μπλογκ σου. Δεν διάλεξα το συγκεκριμένο άρθρο τυχαία, και εγώ μοιράζομαι την άποψη ότι το συγκεκριμένο σόου μόνο το στυλ δεν προωθεί. Μου άρεσαν πολύ αυτά που διάβασα, και μπορώ να πω ότι παρόλο το προσωπικό μου brainstorming επί του θέματος, κάποια από αυτά που είπες δεν τα είχα σκεφτεί! Εξαιρετική δουλεία, να συνεχίσεις έτσι. Η Ελλάδα χρειάζεται κι άλλα κείμενα (και άρα ερεθίσματα) σαν αυτό.
ReplyDeleteSo true alla oloi e8elotyfloume
ReplyDeleteΡε Βενετία. Τι όμορφο μυαλό που έχεις. Έχω πάθει σοκ. Μακάρι να μπορέσω κάποια στιγμή να σκέφτομαι με τέτοια οργάνωση έχοντας τόσες γνώσεις και ερεθίσματα όπως εσύ. Μακάρι να σε είχα. Ακούσει όλοι σαυτα που λες. Στο εύχομαι ολόψυχα. Είσαι ότι πιο. Υπέροχο έχω διαβάσει.
ReplyDeleteso true n well written, I agree with you negativity just gets us down
ReplyDeletewww.stylebasket.in